Θαυμάζω τελικά, τους ανθρώπους που πιστεύουν σε κάτι. Στο Θεό, ας πούμε, ή στο θείο, αν επιμένουν να δηλώνουν άθεοι, δίχως όμως να μπορούν να αποφύγουν την επίγνωση πως κάτι υπάρχει. Αυτούς που πιστεύουν στην πίστη ή στον άνθρωπο, πιστεύοντας ή μη στον εαυτό τους.Και κατά τη μόδα που σε όλα τα φόρουμ, ιστολόγια, δημόσιες συζητήσεις στο facebook όλοι είναι άθεοι και κράζουν διδασκάλους και φιλοσόφους χάριν όσων εγκλημάτισαν στο όνομα τους (λες και ο Ιησούς είπε, πάνε σκότωσε ή πάνε κλέψε) βλέπω πως τελικά, πιο μάγκας είναι αυτός που πιστεύει κάπου. Έχει κάπου να ακουμπήσει. Νιώθει τη σιγουριά πως όλα θα πάνε καλά και δεν το φιλοσοφούν και πολύ με τον στόχο και το ιδανικό καθ' αυτά, ώστε να αναλώνουν τις σκέψεις τους με αναλύσεις, για το τι είναι ελπίδα, αγάπη και δύναμη.
Τη ζηλεύω αυτή την ευκολία. Κατά το, πως θα γίνει να ξυπνάω κι εγώ και να μου έρχονται όλα έτοιμα.
Εγώ την πίστη μου στο Θεό, το θείο, την πίστη ή whatever την έχω χάσει. Κάπου δεν τα βρήκαμε. Και αν λέω πως ωραία θα ήταν να την ξαναβρώ, νιώθω πως το ζήτημα όταν περνάει από το μυαλό μου είναι τόσο λήξαν, σαν μια γκόμενα που περνά και απλά δεν σου κάνει κούκου.
"Έχω χάσει την πίστη μου στο Θεό, αλλά ελπίζω να μην με έχει χάσει κι αυτός" είπε σε μια συνέντευξη της, η Τάνια Τσανακλίδου και με άγγιξε...
Είναι ίσως κι αυτή η ιδιοτέλεια των ονείρων. Όταν δηλαδή πρέπει να πιστεύεις σε κάτι, από τη φύση σου, να αναζητάς και να κρατιέσαι και κάπως έτσι κρεμιέσαι από εκεί. Ε τα όνειρα δεν είναι τόσο πιστά. Προδίδουν ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό, παραχωρόντας με τη θέληση τους, τη θέση τους στα επόμενα. Γίνουν δεν γίνουν. Κι εσύ σα μαλάκας, κάθεσαι και κοιτάς.
Εγώ πιστεύω στα Όνειρα. Χμμμ, μήπως θα έπρεπε να πιστεύω στη Ζωή;
Και ποιος τολμά να μου τα διαχωρίζει, αυτά τα δύο; Ή αν είναι πια, άλλο το ένα και άλλο το άλλο, γιατί κανείς δεν πιστεύει στο πάντρεμα τους, ως την ιδανική, που θα 'πρεπε να 'ταν δεδομένη, κατάσταση;
"Ό,τι πιστεύεις γίνεται" λένε.
Πιστεύω ακόμα στα Όνειρα.
