Λάθος Τηλέφωνο

Τελικά ό λόγος που λέμε ότι ο κόσμος αναστατώνεται από ένα λάθος τηλέφωνο, είναι επειδή συνήθως, αυτό, μας βρίσκει απροετοίμαστους. Όχι πως, δεν είμαστε πάντα έτοιμοι για να επικοινωνήσουμε βαθιά, με όσο βάθος διαθέτει ο καθένας, ή δεν ελπίζουμε πως κάποιος πρόχειρος συσχετισμός με πρόσωπα που αυθαίρετα μας αφορούν, θα μας δώσει κάποια χαρά.
Κάποιος κάνει λάθος αριθμό και γοητευμένος από την ευγένεια του άλλου, ζητά συγγνώμη χωρίς μέτρο με μια σπαρακτική ελπίδα, ο ευγενής να τον καθησυχάσει, να τον παρηγορήσει ακόμα, να του πει κάτι επιπλέον ή ακόμα καλύτερα να τον ρωτήσει τίποτα για να τον διευκολύνει με τον επίδοξο πρόλογο, που κάποτε θα έκανε υποσυνείδητα πρόβα.
Όταν με παίρνουν τηλέφωνο κι έχουν κάνει λάθος, αυτό που δεν μπορώ είναι ο παραλίγο συνομιλητής μου να είναι αυτή η ιδιαίτερη κατηγορία πλασμάτων που λέγεται "οι γριές".
Και δεν εννοώ τις ηλικιωμένες κυρίες, αλλά εκείνες που χαμηλώνουν την τηλεόραση για να επικρατήσει απόλυτη ησυχία και φωνάζουν "Το Γιατρό θέλωωωωω, γιατρέ εσύυυ;" και όταν τους λες ότι έκαναν λάθος, απλά σου το κλείνουν.
Βέβαια οι γριές δεν έχουν κινητά. Έχουν μείνει στο Κάποτε, που δεν υπήρχαν κινητά. Τότε που όλο και κάποιος διάλογος θα προέκυπτε.
Τώρα το λάθος τηλέφωνο, συμβαίνει συχνά να σημαίνει λάθος μήνυμα.
Εκεί ο διάλογος μπορεί να αναπτυχθεί πίσω από την αορασία και τη σιωπή.

Στις 20 Ιουλίου, έστειλα ένα μήνυμα σε ένα θείο μου Ηλία. Τόσο πολύ βαριόμουν. Έγραψα τον αριθμό που ήταν πανεύκολος όπως τον θυμόμουν και έστειλα τις ευχές μου, έγραψα και το όνομα μου από κάτω, όπως με φωνάζαν μικρό όλοι, άρα θα με καταλάβαινε.
Μου ήρθε ένα μήνυμα, ότι έκανα λάθος, δυστυχώς (!) και εγώ ζήτησα συγγνώμη και παρακάλεσα να κρατήσουν τις ευχές για τον εαυτό τους.

Σήμερα, 25 μέρες μετά, μου ήρθε ένα μήνυμα, από εκείνο το ίδιο, εύκολο νούμερο, με τα πολλά μηδενικά, όπου κάποιος/α με ευχαριστούσε γιατί τότε, στην γιορτή του Ηλία, είπα "Συγγνώμη λάθος" και "Κρατήστε τις ευχές κι ας μην γιορτάζετε" - είναι ωραία η ευγένεια έγραφε και οι γιορτές δεν τελειώνουν.

Απάντησα κι εγώ σε έναν ζεστό πληθυντικό, συνεχίστε να ζείτε αληθινά κι αυθόρμητα γιατί η συγκίνηση είναι ευλογία και οι γιορτές είναι για να θυμούνται αυτοί που συνήθως ξεχνούν, εσείς μπορείτε και ζείτε γιορτινά.

Η απάντηση ήταν πως στην πραγματικότητα που έχει επιλέξει δεν έχουν θέση οι γιορτές έστω και αν η ουτοπία του/της ήταν γεμάτη συναισθήματα.

------


Τα συναισθήματα είναι για να τα επενδύουμε σε δράση και όχι για να τα κρατάμε μέσα μας. Λιμνάζουν έτσι!

Τι αδιέξοδο..

Τους άκουσα όλους - θέλανε να αγαπηθούν και να αγαπιούνται.
Και θα ήταν καλά.
Δεν τους κατάλαβα.
Πάντα ήθελα όσοι αγαπώ εγώ, να μ' αφήνουν να τους αγαπώ.
Και για να το γράψω και χωρίς προσχήματα,
να μ'αγαπούν όσοι αγαπώ ή όσοι θα μπορούσαν να τους αγαπήσω...
Το θέμα θα μου πεις, είναι να αγαπάς.
Ούτε να μ' αγαπάς, ούτε ποιον αγαπάς. Ποιος ξέρει..
Να αγαπάς!



Αλλά ένιωθα λύπη για τέτοιας κατηγορίας ακαταλαβίστικα.
Τους έβλεπα να είναι μαζί , επειδή εισέπρατταν ενδιαφέρον από τον άλλον και με αυθοποβολή ίσως νιώθαν και οι ίδιοι ερωτευμένοι, ή έστω άνετα στις φιλικές τους συναναστροφές..
Ποτέ μου δεν φοβήθηκα να είμαι μόνος μου. Φοβήθηκα μην χάσω κάποιους, αλλά πάντα έκανα καλή παρέα με εμένα, όχι πως δεν με έδιωχνα ή δεν αποχωρούσα, μετά από κάποιους καβγάδες μας.
Ένα " Ή μαζί σου ή με κανέναν" που εύκολα το υποστήριζα.

Την αυτάρκεια όμως δεν την κατέκτησα.
Γιατί το θέμα είναι να αγαπάς. Εγώ όποιον αγαπούσα τον έπνιγα.
Και κάπως έτσι σταμάτησα να αγαπώ, γιατί απλά ήξερα με ποιον τρόπο πρέπει να αγαπάς, αλλά δεν μπορούσα. Όταν αγαπάς, αφήνεις στον άλλο την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και πρόκειται για ψευδαίσθηση γιατί έτσι τον κατακτάς. Όντας εσύ ελεύθερος.

Τουλάχιστον έτσι κατάφερα, να μην αγαπώ τον εαυτό μου μέσα από τους άλλους και αυτό να το βαφτίζω πως τους "αγάπησα".

Τελικά ο τρόπος είναι να γίνεσαι αγάπη ο Ίδιος.

Δυσκολο...