Και θα ήταν καλά.
Δεν τους κατάλαβα.
Πάντα ήθελα όσοι αγαπώ εγώ, να μ' αφήνουν να τους αγαπώ.
Και για να το γράψω και χωρίς προσχήματα,
να μ'αγαπούν όσοι αγαπώ ή όσοι θα μπορούσαν να τους αγαπήσω...
Το θέμα θα μου πεις, είναι να αγαπάς.
Ούτε να μ' αγαπάς, ούτε ποιον αγαπάς. Ποιος ξέρει..
Να αγαπάς!
Αλλά ένιωθα λύπη για τέτοιας κατηγορίας ακαταλαβίστικα.
Τους έβλεπα να είναι μαζί , επειδή εισέπρατταν ενδιαφέρον από τον άλλον και με αυθοποβολή ίσως νιώθαν και οι ίδιοι ερωτευμένοι, ή έστω άνετα στις φιλικές τους συναναστροφές..
Ποτέ μου δεν φοβήθηκα να είμαι μόνος μου. Φοβήθηκα μην χάσω κάποιους, αλλά πάντα έκανα καλή παρέα με εμένα, όχι πως δεν με έδιωχνα ή δεν αποχωρούσα, μετά από κάποιους καβγάδες μας.
Ένα " Ή μαζί σου ή με κανέναν" που εύκολα το υποστήριζα.
Την αυτάρκεια όμως δεν την κατέκτησα.
Γιατί το θέμα είναι να αγαπάς. Εγώ όποιον αγαπούσα τον έπνιγα.
Και κάπως έτσι σταμάτησα να αγαπώ, γιατί απλά ήξερα με ποιον τρόπο πρέπει να αγαπάς, αλλά δεν μπορούσα. Όταν αγαπάς, αφήνεις στον άλλο την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και πρόκειται για ψευδαίσθηση γιατί έτσι τον κατακτάς. Όντας εσύ ελεύθερος.
Τουλάχιστον έτσι κατάφερα, να μην αγαπώ τον εαυτό μου μέσα από τους άλλους και αυτό να το βαφτίζω πως τους "αγάπησα".
Τελικά ο τρόπος είναι να γίνεσαι αγάπη ο Ίδιος.
Δυσκολο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου