Hero Αction

Στη χώρα μου δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές. Μόνο θεατές, που καθημερινά μεταλάσσονται σε πτυχιούχους τηλεθεατές.
Στη χώρα μου, ένας Αλέξης... Έδωσε τη ζωή του κι έγινε πρωταγωνιστής χωρίς να θέλει, χωρίς να πρέπει. Κι οι τηλεθεατές ξύπνησαν και άρχισαν να μεταμορφώνονται σιγά σιγά και πάλι σε θεατές.
Αλλά άλλη είναι η δράση και άλλη η αντίδραση.
Όχι πως δεν είμαστε ειλικρινείς με τα συναισθήματα μας, με την οργή, την αγανάκτηση, το πένθος, την αηδία. Αλλά τι κάναμε για να μη συμβεί αυτό και τι κάνουμε για να μην ξανασυμβεί;
Αν με χτυπήσεις θα πονέσω και θα κλάψω - δεν θέλω να με χτυπήσεις και χτίζω γύρω μου ασπίδες και το σπίτι μου για να υπάρχω όπως θέλω εγώ.
Εμείς όμως είμαστε μια ζωή τηλεθεατές. Να υπερασπιζόμαστε κοπαδοποιημένοι αυτό, που είναι πια η παιδεία μας
- ένα "πες τα ρε Λάκη" και έτσι να καθιστούμε εαυτούς σκεπτόμενους ανθρώπους και ύστερα θα βγούμε στους δρόμους για να αντιδράσουμε και να έχουμε τη συνείδηση μας ήσυχη, όταν τίποτα δεν θα αλλάξει και ένα άλλο θέμα θα ξεπροβάλλει στην επικαιρότητα όπως έγινε και τώρα και η κυβέρνηση γλίτωσε on time από τη συννεφιά της Μονής Βατοπεδίου.
Και εμείς και πάλι θα ζήσουμε, πάλι μετά τις ειδήσεις με τα παιδιά και τους συντρόφους μας θα ασχολούμαστε.

Μόνο μια μάνα δεν θα είναι ήσυχη ποτέ ξανά στο μέλλον - η μάνα όχι ενός Αλέξη, αλλά του Αλέξη της, που δεν έχει πια μαζί της και έγινε ήρωας χωρίς να θέλει και χωρίς να πρέπει, με τέτοιο τρόπο. Έτσι απλά, τυχαία, ξαφνικά...