Σ' αυτή την πόλη, μόνο η μοναξιά έχει μέλλον.
Δεν υπάρχουν γειτονιές. Πως λοιπόν να υφίστανται εξαιρέσεις;
Είναι πλανήτης; Είναι εποχή;
Είναι η πόλη που ζω. Η πόλη μου.
Όπου συναντάς χαρά, πρόκειται για υπόθεση επιδερμική.
"Βγήκαμε εκεί, χορέψαμε, ήπιαμε, μεθύσαμε, κάναμε χαβαλέ. Το πρωί ήμασταν νεκροί αλλά δε δώσαμε σημασία. Hang over και εξάλλου το άλλο Σάββατο δεν αργεί ώστε να το επαναλάβουμε!"
Η έλλειψη καλλιέργειας είναι που μας κάνει να αγγιζόμαστε με χάδια χωρίς αποτύπωμα. Η ηδονή από μόνη της είναι τροφή τόσο στεγνή, που ούτε ταυτότητα έχει, ούτε αυθεντικότητα. Να, ένα ξηρό παξιμάδι έχει σχήμα, μορφή, γεύση... Ενώ αν αλέσεις ένα ζουμερό στήθος κοτόπουλο στο μπλέντερ, έτοιμο όπως το βγάλεις από το γκριλ, τι θα έχεις; Χυλός, που θα στεγνώσει κι άλλο και θα γίνει σκόνη. Ούτε καν τροφή δηλαδή.
Σ' αυτή την πόλη, υπάρχει τόση μοναξιά που... ούτε ένας άνθρωπος.
Ακόμα κι ένας υπάνθρωπος δεν εντοπίζει δίπλα του, παρά μόνο κάτι ασήμαντες, δίποδες υπάρξεις.
Δίποδος κι ο ίδιος και διπολικός,
τόσο μόνος
με χιλιάδες καθρέφτες στα μάτια και τα λόγια των άλλων.
Θα είσαι πάντα η μάνα σου, δεν θα απέχεις ποτέ από το άδικο αφεντικό σου κι ούτε θα διαφοροποιηθείς από τον φίλο σου που τον θεωρείς ασήμαντο.
Μακάρι, η νύχτα να κρατούσε πιο πολύ.
Θα είχε πιο πολύ φως,
από τις σπίθες που ανάβει κάθε βράδυ η τριβή των αναστεναγμών
όλων των - ξεχωρισμένων μεταξύ τους πάντα - ονειροπόλων.
