Ξανά, στο ίδιο δωμάτιο με τα παράθυρα στο ταβάνι...Πρώτα στα 18, να γράφω κάθε μέρα τραγούδια και ποιήματα και κείμενα. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, για μια Γυναίκα που αγάπησα πολύ. Και τώρα ακόμα, τη θυμάμαι και με κάνει να χαμογελάω.
Μετά στα 28, για κάποιο αγόρι, έγραψα μόνο ένα τραγούδι. Ούτε που θυμάμαι για ποιο αγόρι και ποια ήταν η επικαιρότητα της καρδιάς τότε. Ίσως να σχημάτιζα ένα δικό μου, που το είχα ανάγκη.
Για έναν ολόκληρο χρόνο δεν έγραψα τίποτα για κανέναν. Όχι γιατί δεν είχα κάτι να πω. Ούτε γιατί δεν ζούσα κάτι. Μάλλον με πείραζε που το γράψιμο είναι για να μοιράζεσαι και όχι για να ζεις.
Μου κάνει εντύπωση λοιπόν που ένα χρόνο μετά στα 29, ξαναγράφω. Σ' αυτό, το ίδιο δωμάτιο!
Κι ας ξέρω ακριβώς και καλύτερα από κάθε άλλη φορά στη ζωή μου τι θα έγραφα και για ποιον, αν έπρεπε να γράψω για κάποιον άλλο.
Γράφω για μένα και μόνο για να αποτυπώσω ό,τι συναισθάνομαι σαν φωτογραφία του δωματίου με όλη τη φάση την οποία βιώνω, παγιδευμένη μέσα...
1 σχόλιο:
πολύ όμορφα λόγια..
Δημοσίευση σχολίου