Άνω τελεία

Κλείσε τα μάτια σου, να φύγω να χαθώ

Για αυτά τα μάτια σου,

Θα ξαναρθώ...





Δεν θα έρθω. Θα μείνω εδώ, να σε περιμένω. Θα μάθω, να μου λείπεις.

Στα παραμύθια, ζούνε καλά
αλλά καλύτερα από τους ήρωες, ζούν αυτοί που τα γράφουν και όχι αυτοί που τα διαβάζουν.

Με έκανες λοιπόν ήρωα ενός παραμυθιού - του δικού σου παραμυθιού; Ή μήπως μου χάρισες απλά ένα δικό μου, ΓΙΑ ΜΕΝΑ;...
Ποτέ δεν έδωσες απλόχερα, μα πάντα έδινες γενναία.

Και αυτό που με πονάει περισσότερο είναι που όλα αυτά στα λέω πριν κι όχι μετά το τέλος.

Κι εκεί ακόμα, εσύ θα ζείς καλύτερα.

Ανασταίνει ο πόθος όταν υπάρχει επαφή κι όταν τον βιώνεις από μακρυά σε σταυρώνει...