Hero Αction

Στη χώρα μου δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές. Μόνο θεατές, που καθημερινά μεταλάσσονται σε πτυχιούχους τηλεθεατές.
Στη χώρα μου, ένας Αλέξης... Έδωσε τη ζωή του κι έγινε πρωταγωνιστής χωρίς να θέλει, χωρίς να πρέπει. Κι οι τηλεθεατές ξύπνησαν και άρχισαν να μεταμορφώνονται σιγά σιγά και πάλι σε θεατές.
Αλλά άλλη είναι η δράση και άλλη η αντίδραση.
Όχι πως δεν είμαστε ειλικρινείς με τα συναισθήματα μας, με την οργή, την αγανάκτηση, το πένθος, την αηδία. Αλλά τι κάναμε για να μη συμβεί αυτό και τι κάνουμε για να μην ξανασυμβεί;
Αν με χτυπήσεις θα πονέσω και θα κλάψω - δεν θέλω να με χτυπήσεις και χτίζω γύρω μου ασπίδες και το σπίτι μου για να υπάρχω όπως θέλω εγώ.
Εμείς όμως είμαστε μια ζωή τηλεθεατές. Να υπερασπιζόμαστε κοπαδοποιημένοι αυτό, που είναι πια η παιδεία μας
- ένα "πες τα ρε Λάκη" και έτσι να καθιστούμε εαυτούς σκεπτόμενους ανθρώπους και ύστερα θα βγούμε στους δρόμους για να αντιδράσουμε και να έχουμε τη συνείδηση μας ήσυχη, όταν τίποτα δεν θα αλλάξει και ένα άλλο θέμα θα ξεπροβάλλει στην επικαιρότητα όπως έγινε και τώρα και η κυβέρνηση γλίτωσε on time από τη συννεφιά της Μονής Βατοπεδίου.
Και εμείς και πάλι θα ζήσουμε, πάλι μετά τις ειδήσεις με τα παιδιά και τους συντρόφους μας θα ασχολούμαστε.

Μόνο μια μάνα δεν θα είναι ήσυχη ποτέ ξανά στο μέλλον - η μάνα όχι ενός Αλέξη, αλλά του Αλέξη της, που δεν έχει πια μαζί της και έγινε ήρωας χωρίς να θέλει και χωρίς να πρέπει, με τέτοιο τρόπο. Έτσι απλά, τυχαία, ξαφνικά...

Που είσαι;

Θα ρθεις;...

15 Οκτώβρη 2008

Η Καινούρια μου Ζωή...

Prince Of Persia

Εντάξει...
Ας μην θες να ακούσεις.
Ας μην μιλήσουμε.
Ας το προσπεράσουμε κι ας το βιώσουμε γιορτινά και όμορφα.
Κι άσε με εμένα παίζοντας το ρόλο μου,
να κρύβω συγχρόνως τη σαβούρα κάτω απ' το χαλί...
Εντάξει...

Στο Λεωφορείο

Το παιδί με το ακκορντεόν, μπαίνει στο λεωφορείο και οι επιβάτες νιώθουν κατάνυξη από την Bossa Nova.
Tαξιδεύουν με το νου, σε παραλίες κι εποχές, σε αναμνήσεις και στου ονείρου τους φωλιές.
Χωρίς ενοχές,
που το παιδί δεν είναι έξω να παίζει, αφού δεν υπάρχουν πια αλάνες
δεν είναι σχολείο, αφού και να πήγαινε τώρα θα ήταν καλοκαίρι
και στο κάτω κάτω, το παιδί αυτό είναι ξανθό και όμορφο
και κάλλιστα θα μπορούσε να το κάνει απλά για χαρτζιλίκι,
όλοι ακούνε και απλά ταξιδεύουνε
κάνοντας την μόνη μαγική, ίσως, στιγμή της μέρας τους
μισή, χωρίς συνείδηση
απλά να ικανοποιηθεί το ένστικτο μας - η ανάγκη μας να είμασταν αλλού.

Σίδερο μ' ατμό

Σαν να 'σουν εκεί, να κοιτάς τις σημειώσεις σου
και με την άκρη του ματιού, που και που
να επιβλέπεις
πως δεν έχω φύγει,
σιδέρωσα την μπλούζα σου
και είχα μια χαρά σαν μωρό, που ήξερα πως εσύ θα γυρίσεις....

Το Σπίτι Του Μαρκ

Στο σπίτι του Μαρκ...
Ο Μαρκ έφυγε. Δεν άφησε κανένα από τα προσωπικά του αντικείμενα.
Μόνο δυο αυγά πορσελάνινα ξέχασε στη ντουλάπα.
Ο Μαρκ δεν μένει πια στο παλάτι του.
Ο Μαρκ μου παραχώρησε το δωμάτιο του.
Ο Μαρκ, ο αυτοκράτορας Μαρκ, οχύρωσε το σπίτι του από όλα τα παλιά συναισθήματα.
Τίποτα δεν θυμίζει τα παλιά...

Στο σπίτι του Μάρκ... ένας άνδρας δυνατός... ράγισε η καρδιά του από αγάπη.
Δώρισε δυο δάκρυα καυτά, στο βασίλειο εκείνο, όπου ζουν οι κατεστραμμένοι έρωτες.
Κάποια μέρα θα σου χαρίσω την καρδιά μου.
Κάποια μέρα θα ζητήσεις τα όνειρα μου.
Στο σπίτι του Μαρκ, ο πόνος, λες κοιμήθηκε
μέσα σε ένα σωρό από κάλτσες
ζευγάρια 100...

Που να 'σαι;
Φοβάμαι το ξημέρωμα.
Θα ζω για κάθε όνειρο μου.

Ο Μαρκ δεν θα ξανάρθει στο σπίτι του.
Κι άφησε μονάχα τη σκιά του. Ποιος μπήκε άραγε, κάποτε στην καρδιά του;
Το σπίτι του Μαρκ, ήταν η μοναξιά μου.
Ο Μαρκ έφυγε. Δεν άφησε κανείς παρηγοριά στο σπίτι αυτό,
κι έτσι, περήφανα έφυγε.
Δεν με αγάπησε κανείς, ώστε από το σπίτι αυτό να φύγω...

Άνω τελεία

Κλείσε τα μάτια σου, να φύγω να χαθώ

Για αυτά τα μάτια σου,

Θα ξαναρθώ...





Δεν θα έρθω. Θα μείνω εδώ, να σε περιμένω. Θα μάθω, να μου λείπεις.

Στα παραμύθια, ζούνε καλά
αλλά καλύτερα από τους ήρωες, ζούν αυτοί που τα γράφουν και όχι αυτοί που τα διαβάζουν.

Με έκανες λοιπόν ήρωα ενός παραμυθιού - του δικού σου παραμυθιού; Ή μήπως μου χάρισες απλά ένα δικό μου, ΓΙΑ ΜΕΝΑ;...
Ποτέ δεν έδωσες απλόχερα, μα πάντα έδινες γενναία.

Και αυτό που με πονάει περισσότερο είναι που όλα αυτά στα λέω πριν κι όχι μετά το τέλος.

Κι εκεί ακόμα, εσύ θα ζείς καλύτερα.

Ανασταίνει ο πόθος όταν υπάρχει επαφή κι όταν τον βιώνεις από μακρυά σε σταυρώνει...